درآمد تولیدکنندگان موسیقی جهانی: مستقل در مقابل وابسته به لیبل

ساختارهای درآمد تولیدکنندگان موسیقی

تولیدکنندگان معمولاً از طریق هزینه‌های پیش‌پرداخت درآمد کسب می‌کنند که بسته به تجربه و بودجه پروژه به طور گسترده‌ای متفاوت است. تولیدکنندگان مستقل ممکن است برای هنرمندان مستقل بین ۵۰۰ تا ۱۵۰۰ دلار به ازای هر ترک دریافت کنند، در حالی که تولیدکنندگان برتر که با لیبل‌های بزرگ کار می‌کنند می‌توانند ده‌ها هزار دلار به ازای هر آهنگ دریافت کنند. برخی از تولیدکنندگان سوپر استار در اوج خود تا ۵۰۰,۰۰۰ دلار به ازای هر ترک دریافت کرده‌اند.

علاوه بر هزینه‌های پیش‌پرداخت، تولیدکنندگان معمولاً امتیازهای حق امتیاز بر روی ضبط‌هایی که تولید می‌کنند دریافت می‌کنند. نرخ‌های استاندارد صنعتی بین ۲٪ تا ۵٪ از درآمد اصلی متغیر است، با تولیدکنندگان جدید که ۲-۳ امتیاز و تولیدکنندگان باتجربه که ۴-۵ امتیاز دریافت می‌کنند. این امتیازها معمولاً از سهم هنرمند از حق امتیازها می‌آید. قراردادهای مستقل ممکن است درصدهای بالاتری از سود خالص را پیشنهاد دهند که گاهی به ۲۰-۵۰٪ برای انتشارهای مستقل می‌رسد.

در پروژه‌های لیبل بزرگ، هزینه‌های تولیدکننده معمولاً به عنوان پیش‌پرداخت در برابر حق امتیازها ساختاربندی می‌شود. این بدان معناست که تولیدکننده تا زمانی که لیبل پیش‌پرداخت را بازپرداخت نکند، پرداخت‌های حق امتیاز اضافی دریافت نخواهد کرد. به عنوان مثال، یک پیش‌پرداخت ۵۰۰۰ دلاری از حق امتیازهای تولیدکننده قبل از دریافت پرداخت‌های اضافی بازپرداخت می‌شود. قراردادهای مستقل ممکن است این ساختار بازپرداخت را نادیده بگیرند و حق امتیازها را از اولین فروش پرداخت کنند.

جریان‌های درآمد دیگر

بسیاری از تولیدکنندگان زمانی که به عنوان ترانه‌نویس شناخته می‌شوند، حق امتیازهای نشر دریافت می‌کنند. در هیپ‌هاپ، سازندگان بیت معمولاً ۵۰٪ از تقسیم‌های ترانه‌نویسی را دریافت می‌کنند. این حق امتیازها از سازمان‌های حقوق اجرایی (PROs) مانند ASCAP/BMI و حق امتیازهای مکانیکی از فروش و استریم‌ها به دست می‌آید.

در برخی کشورها، تولیدکنندگان می‌توانند از طریق سازمان‌هایی مانند SoundExchange (آمریکا) یا PPL (انگلستان) حق امتیازهای حقوق همسایگی را زمانی که به عنوان اجراکننده شناخته می‌شوند یا از طریق نامه‌های ویژه دریافت کنند.

تولیدکنندگان معمولاً با ایفای نقش به عنوان مهندسان میکس یا نوازندگان درآمد اضافی تولید می‌کنند و برای این خدمات جداگانه هزینه می‌گیرند یا هزینه‌های اضافی را مذاکره می‌کنند.

تولیدکنندگان مدرن ممکن است بسته‌های نمونه بفروشند، تبلیغات محصولات انجام دهند یا کالا تولید کنند. برخی از آنها کتابخانه‌های نمونه خود را منتشر می‌کنند یا با برندهای فناوری موسیقی همکاری می‌کنند.

در حالی که تولیدکنندگان سنتی به ندرت به صورت زنده اجرا می‌کنند، کسانی که همچنین هنرمند هستند (به ویژه در EDM) می‌توانند از کنسرت‌ها و ست‌های دی‌جی درآمد قابل توجهی کسب کنند.

تولیدکنندگان مستقل در مقابل وابسته به لیبل

تولیدکنندگان مستقل

تولیدکنندگان مستقل معمولاً به صورت فریلنس کار می‌کنند و مستقیماً با هنرمندان یا لیبل‌های کوچک مذاکره می‌کنند. آنها معمولاً بیشتر به پرداخت‌های پیش‌پرداخت وابسته هستند و به ازای هر پروژه یا نرخ‌های روزانه (۳۰۰-۸۰۰ دلار در روز) هزینه می‌گیرند. بسیاری از آنها بیت‌ها را به صورت آنلاین از طریق پلتفرم‌هایی مانند BeatStars می‌فروشند، جایی که قیمت‌ها می‌تواند از ۲۵ تا ۵۰ دلار برای مجوزهای غیر انحصاری تا چند صد دلار برای حقوق انحصاری متغیر باشد.

تولیدکنندگان وابسته به لیبل

تولیدکنندگان وابسته به لیبل به طور منظم با لیبل‌های بزرگ و هنرمندان شناخته شده کار می‌کنند. آنها معمولاً هم پیش‌پرداخت‌های قابل توجهی (۵۰۰۰-۵۰۰۰۰ دلار به ازای هر ترک) و هم امتیازهای حق امتیاز استاندارد صنعتی (۳-۵٪) دریافت می‌کنند. برخی ممکن است حقوق سالانه‌ای بین ۲۰,۰۰۰ تا ۱ میلیون دلار زمانی که به طور مستقیم توسط لیبل‌ها استخدام می‌شوند، دریافت کنند.

الگوهای تولید درآمد

تولیدکنندگان مستقل معمولاً درآمد خود را از چندین منبع کوچک‌تر جمع‌آوری می‌کنند، در حالی که تولیدکنندگان وابسته به لیبل معمولاً جریان‌های درآمدی کمتری اما بزرگتری دارند. یک تولیدکننده مستقل ممکن است سالانه ۲۰ هنرمند مستقل مختلف را تولید کند، در حالی که یک تولیدکننده وابسته به لیبل ممکن است فقط بر روی ۳-۴ پروژه با پروفایل بالا کار کند.

مالکیت و استقلال

تولیدکنندگان مستقل گاهی اوقات مالکیت مستر یا مالکیت مشترک را به جای پرداخت کامل مذاکره می‌کنند، به ویژه زمانی که خودشان ضبط‌ها را تأمین مالی می‌کنند. تولیدکنندگان وابسته به لیبل معمولاً مالک مسترها نیستند اما بر روی مشارکت در حق امتیاز تمرکز می‌کنند.

تفاوت‌های بازار جهانی

جبران خسارت تولیدکنندگان در سطح جهانی متفاوت است. در بازارهایی مانند K-pop، تولیدکنندگان معمولاً با آژانس‌های سرگرمی بر اساس هزینه پروژه کار می‌کنند. بازارهای غربی معمولاً مدل هزینه به علاوه حق امتیاز را دنبال می‌کنند، در حالی که بازارهای نوظهور ممکن است به دلیل سیستم‌های جمع‌آوری حق امتیاز کمتر قوی، بر پرداخت‌های پیش‌پرداخت تأکید کنند.

مطالعات موردی: درآمد و جریان‌های درآمد تولیدکنندگان

YoungKio - از بازار بیت به موفقیت جهانی

YoungKio یک بیت را به صورت آنلاین به قیمت ۳۰ دلار فروخت که تبدیل به 'Old Town Road' لیل ناس ایکس شد. در ابتدا فقط هزینه کوچک را دریافت کرد، اما بعداً اعتبار تولیدکننده و حق امتیازهای مناسب را زمانی که آهنگ به کلمبیا رکوردز امضا شد، دریافت کرد.

درآمد او شامل حق امتیازهای استریم، حق امتیازهای اجرایی و حق امتیازهای مکانیکی شد. موفقیت منجر به یک قرارداد نشر و فرصت‌های تولید بیشتری شد.

Timbaland - تولیدکننده سوپر استار با وابستگی به لیبل‌های بزرگ

در اوج خود، Timbaland بین ۳۰۰,۰۰۰ تا ۵۰۰,۰۰۰ دلار به ازای هر بیت دریافت می‌کرد، به علاوه ۴-۵٪ امتیاز حق امتیاز بر روی انتشارهای لیبل بزرگ. او معمولاً ترانه‌ها را مشترکاً می‌نوشت و حق امتیازهای نشر اضافی کسب می‌کرد.

جریان‌های درآمد او شامل هزینه‌های پیش‌پرداخت، حق امتیازهای مستر، حق امتیازهای ترانه‌نویسی و درآمد از برند رکورد خود بود.

Steve Albini - اخلاق مستقل، فقط هزینه ثابت

Albini به طور مشهور حق امتیازها را رد می‌کند و فقط هزینه‌های ثابت برای کار خود دریافت می‌کند. برای آلبوم 'In Utero' نروانا، او ۱۰۰,۰۰۰ دلار دریافت کرد و هرگونه امتیاز اضافی را رد کرد.

درآمد او به طور کامل از پرداخت‌های پیش‌پرداخت و هزینه‌های استودیو تأمین می‌شود و تولید را به عنوان یک خدمت می‌بیند نه یک همکاری خلاقانه که مستحق حق امتیازهای مداوم باشد.

Metro Boomin - تولیدکننده موفق مدرن که به هنرمند-مدیر تبدیل شده است

با شروع از تولیدات میکس‌تیپ، Metro Boomin به دریافت ۲۰,۰۰۰ تا ۵۰,۰۰۰ دلار به ازای هر ترک به علاوه حق امتیازها برای کار با لیبل‌های بزرگ رشد کرد. او بعداً آلبوم‌های خود را به عنوان هنرمند اصلی منتشر کرد.

درآمد او اکنون شامل هزینه‌های تولید، حق امتیازهای هنرمند، حقوق نشر و درآمد از مشارکت با برند Boominati Worldwide است.

قراردادهای استاندارد تولیدکننده و روندهای صنعتی

قراردادهای استاندارد تولیدکننده معمولاً شامل یک پیش‌پرداخت/هزینه، امتیازهای حق امتیاز (۲-۵٪ از درآمد مستر)، شرایط بازپرداخت و اعتباردهی مناسب است. قراردادهای مدرن معمولاً به سهم‌های درآمد استریم پرداخته و ممکن است شامل مقرراتی برای حق امتیازهای SoundExchange باشد.

روندهای اخیر شامل پروژه‌های کوتاه‌تر آلبوم، شرایط صریح درآمد استریم و استفاده بیشتر از نامه‌های هدایت برای حق امتیازهای اجرایی دیجیتال است. تولیدکنندگان همچنین به حق امتیازهای بین‌المللی و حقوق همسایگی توجه بیشتری می‌کنند.

نرخ‌های بازار در سطح جهانی متفاوت است، اما بازارهای ایالات متحده و غرب معمولاً هزینه‌ها و حق امتیازها را ترکیب می‌کنند. برخی بازارها بر خریدها تأکید دارند، در حالی که دیگران در حال پذیرش مدل‌های پیچیده‌تر تقسیم درآمد هستند. برندینگ تولیدکننده، از جمله برچسب‌های امضایی و حضور در رسانه‌های اجتماعی، به طور فزاینده‌ای برای پتانسیل درآمد مهم شده است.

منابع ذکر شده